دیدگاه هایی بر آموزش در موسیقی و نگارش اثر برای تار بر اساس انگاره های ردیف میرزا عبدالله

شیوه های آموزشی موجود برای آموزش ردیف موسیقی ایرانی با سازهای ایرانی مبتنی بر سه شیوه شفاهی، اجرا از روی نت و ترکیبی (شفاهی و اجرا از روی نت) است. با تجربیات استادان در تدریس ردیف، تا کنون تمامی این دوره های آموزشی به تربیت افرادی انجامیده است که بر درک ردیف مبتنی بر آن شیوه موثر بوده است. اما آنچه که واقعیت جامعه ی جوان و پویای علاقمند به موسیقی کلاسیک ایرانی است این است که؛ شتاب و کم حوصلگی در فراگیری و گرایش به شیوه هایی که سریع تر و با تنوع بیشتر گوشه ها را آموزش دهند، با سیستم کنونی آموزش ردیف تطبیق ندارد. از این رو لازم است دوره های آموزشی مقدماتی طراحی شود تا هنرجو را در طی مدت کوتاه تری برای آموختن کامل ردیف آماده نمود و تلاش کرد تا انگیزه و علاقه مندی او را به موسیقی، در طی این دوره مقدماتی بیشتر کرد و از طرفی با آموختن آنچه که ما نام جنبه های درونی موسیقی ایرانی بر آن می گذاریم راه را برای مسیر ادامه دار آموزش ردیف هموار کنیم. این پژوهش؛ تلاشی است برای رفع این دغدغه، که با طراحی شیوه ای نو و با بهره گیری از تجربیات وخصوصیات آموزش شفاهی و نت و بر اساس انگاره های متریک و ملودیک دستگاه شور و متعلقات آوازی آن، دوره آموزشی مقدماتی را برای هنرجویان نوآموز ردیف بر روی ساز تار، طراحی می کند. ردیف منسوب به میرزا عبدالله، به عنوان یکی از ردیف های ثبت و ضبط شده ی موجود، مبنای طراحی اتودهای انگاره ای قرار گرفته است. در طرح آموزشی برای هر جلسه، انگاره ی یک گوشه در نظر گرفته شده که با توصیه هایی به هنرجو و هنرآموز به بازدهی بیشتر و موثرتر می انجامد.